Arts Arno bedenkt weer wat, daar ben ik het doorgaans nooit mee oneens, in menselijker transparantietaal zoals dat tegenwoordig heet: van harte! Arno betrekt er de mensheid bij, daar hoor ik bij, dus doe ik gaarne een bijdrage. Miniem in formaat, wel van ganser harte. Het kan nietwaar, die mooie steden Arnhem en Nijmegen aaneenrijgend, woordspelerig ARNIJM of arnijm, grootletterig of andersom weergegeven, dan klopt het alvast. Kapitalen of kleine letters voor de samenvoeging van Arnhem en Nijmegen, prima . Tis toch allemaal één pot nat…. Oh Waalrivier gij stroomt zat, wie me kent – en ook die me nog niet kennen zou of wil- begrijpt, dat ik zulks vriendelijk bedoel. Ondanks soms benodigd venijn, bedoel ik álles vriendelijk, een mens wordt er bijkans saai van. Tussendoor tob ik maar door, over ongeveer álles, red ik het nog wel in dit leven? Och jawel, c’est la vie. Mijn bestaantje is vervuld van Blues, soms booze, af en toe open blouse - die ik dan wellustig bekijk, rustig nou maar met de begeerte, alles op zijn tijd. Het ondermaanse is een kwestie van geven _& nemen, krijgen en pakken, vallen + weer opstaan en maar weer doorgaan. Waarmee, waartoe? Ik tik toetsenbordend en bekijk scherm, dat met ferme Vergrootglasfunctie op z´n Microsoft Word(s) per Magnify zo goed mogelijk best doet, maar liever had ik het wat ruimer hoor, tuur me suf. Mijne kop tegen monitor aan, sodepatat wat is dat cursor ding miniem schriel – in mail weer extreem dik, rara hoe ken dat nou- dus ik let tienvingerig blind tikkend, zo heet dat systeem en ooit gevolgde cursus nou eenmaal, zo goed mogelijk op. Neen, ik krijg het niet cadeau noch kado, was toch ook nooit de bedoeling. Maar net iets handiger zou wel mogen, kortom jongens en meisjes dames annex heren, ik ploeter. Tot maand of wat terug ging het redelijk, dan ineens computer die geeneens Windows opstart, PC Rider laten komen op brommertje gelijk ene pizzabezorger en tja, dan kan Register der Harde Schijf geen toegankelijkheid bieden. Andere giga hard disk a raison van hupsakee eurie en ik sukkel weer eens voort, met verlies van alles van jaren eerder op toen natuurlijk keiharde schijfdisc, waar zijn mijne verhalen gebleven, mijn diep doorwrochte brieven, de mailadressen und all that jazz. Let’s get lost and start all over again. Maintenant dus. Het moet, ik wens, das Leben after the crash, heus het bestaat wel weer.

Door Arno Arts heb ik altijd wel enig optimisme verkregen en behouden, bij monde van ons aller Yomanda zou ik denken: Hij wijst mij de Weg. De waarheid en het licht en leven. Kom kom, niet overdrijven. De hel is niks, de hemel onbereikbaar ver of traag, het voortdurende vagevuur zo erg nog niet. Zo van halfvol en halfleeg, altijd zinnig kom je ergens vandaan of ga je ergens heen. En dan is er altijd wel tapje onderweg voor cola, bier, wijn en wat de pot verder schaffen kan, ha we bestellen nog eens. Zomertje 2005 ben ik weer eens bij Arno in een parkeergarage te Arnhem. Met podium, champagne zoals het hoort, Flamingo Five rocken pittig pico bella, inrichting als nachtclub om een uur of vijf, let wel 17 uur, niet 05 uur in het ook niet wazig onaardige ochtendgloren – one for my baby en nog twee for the road, wat maakt trein uit die er niet meer is of auto maar die rij ik dan zelf al niet eens, kan nog alle kanten op mits de boel wat in de gaten houdend. De boel is zoveel, opletten kan ik heel goed. Arno noemt termen als betrouwbaar, trouwhartig, trouw, vertrouwd. Of andere naamvalsvervoeging die me nu niet te binnenschiet. De naam Arno zelf is uiteraard al tweede naamval van Arnhem, als mens wellicht ook nog.

Eind jaren zeventig der twintigste eeuw, ik was hoopvol bezig met stukjes in veelbelovende bladen. Ben net zo allround als ik eruit zie. Een persbericht-met-foto-van-beker-met-prijswinnaar wees me op de door Arnhemmer Arno Arts ingestelde Prize of Arts, per abuis eerst Price of Arts genoemd en voor eerste keer kwa gemak door zichzelf toegekend aan de naamgever. Voor toenmalig blad Plug van Cultureel JongerenPaspoort er stukje over getikt op destijds in zwang zijnde, soms al elektrische of zelfs elektronische (met ietsje correctievermogen!) schrijfmachine. Gans naar Arno´s hartelijk ontvangen Arnhemse Klarendalseweg afgereisd met navolgend gemaakte vooruitblik in blad Kunstbeeld over Arno A´s in Arnhems museum plaatsvindende Festival Of Arts. Heb er diverse T-shirts, potloodstompje en blik potloodslijpsel aan overgehouden. Door later groeiproces passen de hemden niet meer, het overige blik ik nog wel eens aan.

Het was in dat tijdsgewricht, dat ik geregeld op pad ging naar manifestatie zus en congres zo om erover te berichten in rubriek Dag In Dag Uit van De Volkskrant. Krap honorarium, wel ruime onkostenvergoeding kwa autokilometers die ik per trein deed, neen niks dan tevredenheid! Vooral omtrent redacteur, redactrice Ineke Jungschleger die op haar werkplek dagélijks duizend & 1 persberichten kreeg en daar het leukste voor me uitzocht en dan belde of ik niet naar dit of dat wilde gaan, ja hoor, pourquoi pas. Zo vervoegde ik me naar Nijmeegs jongerencentrum Doornroosje, zo´n beetje dat neutronenraket leek te worden ingevoerd – die is nooit doorgegaan. Doornroosje deed ban de bom dag, Stanley Kubricks film Dr. Strangelove (or how I learned to love the bomb). Opgewonden affiches maar ook wel ironisch rond Nijmeegse semi-militaristische Vierdaagse á la Is het hier oorlog dan?F Zo was ongeveer mijn krantverhaaltje, niks mis met die missie. Na kwart eeuw net opgezocht, klopt allemaal nog. M'n tenemvimgers kneukelen, ik wil het allemaal hedentendage doen, maar goed, soms gaan zaken en dingen over. Niet klagen.

Prematuur denkend, dat ik te Nijmegen zou zijn, stapte ik uit te Arnhem. Ja, heb je ook weer voor-achterkant station, waar moet ik henen onwetend? Bril op wil helpen, die had en heb ik noch niet. Ja, loeperig voor dichtbij, niet voor paar meter verderop, ik behelp me altijd .

Vragen naar de straat van Doornroosje hielp dus allemaal niks, niemand ervan gehoord. Tot ik doorkreeg, dat ik in andere stad moest wezen. Niet Arnhem maar verderop Nijmegen. Uiteindelijk goed terechtgekomen, bijna alles wel, kost soms tijd en moeite maar vooruit dan, alles kom reg en terecht.

Had bril me niet kunnen helpen dan? Mogelijk, al moet die nog worden uitgevonden – Nobelprijs ligt daartoe in verschiet voor wie het ziet.

Uitgelezen ogenblik ter introductie van wijlen vriend Oey Tjeng Sit, van Indische komaf en lang als apotheker –magiër dus!- werkzaam. Sit maakte installatie-performances met proppende kranten, hij bedacht 2 en 2 = 5, schreef voor theater dat knikkers niet alleen vergiftig maar ook eetbaar zijn, En ik maakte tekstje bij door hem met houten lepel gedrukte lino dan wel andersom: het namens Vingerpers gemaakte boekje voor kunstbroeder Henk Broer. En nog zoveel meer, those were the days. Weelblad De Tijd vroeg me eens mijn voorkeuren te uiten voor hun Wat Heet Mooi. Geem wpmder.dat olde eme mij gegeven pagina wijdde aan Arno Arts, de andere voor Oey Tjeng Sit.

Toen wou Arno weer eens iets voor een
Duits jaja Project van mailartpostorderboekje en of ik daar bijdrage, desnoods voor bijlage voor inzend? Altijd! Sit Oey –Oosters draai je voor- en achternaam om- had zijn apothekerspraktijk al van de hand gedaan, niet de ruimte. Waar ik op soort avant-gardistische fiets sur place zat met bril op voorzien van ruitenwisser, ik geloof dat je ze tegenwoordig in elke souvenirshop of tankstation koopt, destijds wel uniek vernieuwend. Zo maakte mr. Magic Oey foto van me die in boekje namens Arts Arno Duits kwam, ik ga er elke keer weer op vooruit, ja toch?

Ware ik al niet volkomen herkenbaar, komt dat enig later toch nog wel eens, never worry compleet.

De toegestane tijd met ruimte allang overschreden weet ik wel, dus schenk ik overvloedig het rest ter afromingsafronding, hihi. Ik rijm op nijm allerwege ter Nijmegen of voor haar zowel als hem ter Arnhem. Sonnet andere keer weer.

Arnhem en Nijmegen als elkaars stadsdelen tesaam kan vast wel, die paar kilometers ertussen doen er grootsteeds kwa New York of Tokyo niks toe. De huidige burgemeester van Arnhem is Pauline Krikke, die van Nijmegen de gewaardeerde Guusje ter Horst, beide dames voorheen wethouderes te Amsterdam, zijn ze toch nog goed terecht gekomen. Ik bedoel maar, what’s the difference, de beide dames hadden ook gezamenlijk de twee steden kunnen gaan beheren, de paars-politieke ambities lopen zeker in het Gelderse toch nauwelijks nog uiteen. Maar goed, annexatie of baanverlies wil natuurlijk niemand die bestiert. Zonnig Arnhem derhalve half-rechts liberaal, groen Nijmegen net wat linkserig – and the twain to meet?

Tot ik verzoek kreeg van Arno om te komen poseren voor real-lifesize foto (nou die hele 1.67 van me dan) ter jazeker Klarendalseweg, nu niet per taxi gekomen moest ik het adres zoeken en dat duurde wat, enige straat van het land die niet van even aan ene en oneven aan andere kant nummert, maar juist zo logisch van 1,2,3 tot 2 á driehonderd enzovoorts heel eenvoudig, moet je maar net doorhebben. Ook goedgekomen. En zo prijkte ik in Nijmeegs kunstcentrum Beam (opgeheven daarna) in Arno Arts´ expositie Publiek Werk. Temidden van ook gefotografeerd hondje en paard en motorrijder en uiteraard allemaal goed volk. Zomer 2003 was heet, plezierig, soms net zo kalm als echt heel aardig, mijn tuintje deed goede dienst, lovely lady had gebroken teen, ietsje voet dan en alles klopte wel.

De openingsbijeenkomst bij Beam was perfecto, ik kwam in zelfde kostuum en stropdas als van foto-object, dus plezierige verwarring volop.

In van alles aardige, toevallig nou net te Nijmegen woonachtige Hannie Halma nog net voor opening gebeld en ja hoor hartstikke leuk kwam ze ook gelijk. Andere keren gaat ze naar warm en luid moeizaam Egypte, schreef er haar boek Sporen in Woestijnzand over en alles klopt aan haar, meer dan aan mij nog. Want dan is Beam Expo Publiek Werk Arno Arts wel afgelopen na maand en word ik eigenaar van mezelf, maar komt mijn afbeelding van gunder naar hier? Dat wilde Arno wel regelen maar kwam er niet zo van, Hannie deed het volmaakt, haalde me op nadat ik van Nijmegens Beam naar Arno´s Arnhem was gebracht en me daar vandaan weer naar ici te Amsterdam vervoerd. Oh Hannie, ge zijt al zozeer ok, om voornoemde actie nog heel veel meer tot misschien wel onbeperkt. Schroom nooit!

Ik heb mezelf paar dagen in en om huis gehouden, niet echt vervelend maar soms ervan schrikkend van gossie daar is ie weer, tot toen schoonzus T kwam en mijn levensgrote afbeelding (ik vind het overdreven term voor nogmaals genoemde 1.67 m. lengte, is that all there is, genoeg toch?), zo kon ik aan het raam bij Rokin worden opgesteld in de door F. Starik samengestelde expositie De Grote Vakantie. Tot mijn maximale genoegen kwam nadat Hannie H. me uit Nijmegen had opgehaald naar Arnhem en dan naar alhier, ja toen Arno uit de kunst met zijn voor mij bestemde beker Prize of Arts in 2003 te Arti uit plastic eigentijds designtasje overhandigd omtrent 2002 met mijn naam erop gegraveerd- Het was me een marathonloop al deze jaren, het heeft lang geduurd zowat 25 jaar, maar toch bereikt. Dank u Arno Arts dat jij het wel doorhebt mijn betekenis voor The Arts. In het bijzonder of algemeen of kwa persoon, jij en/of ik.

Arno, ik zoek en zal dadelijk zenden zodra gevonden de door Ama Kaag gemaakte foto van mij met ik en beker te Arti, Daarnaast ter illustratie velerlei fotoos die ik je indertijd zond afdrukjes van mij met mezelf enz. die je ook zelf digitaal zal hebben. Opdat het niet palatte tekst zal zijn en blijven, nou goed nu dit alvast reeds per tekst, je snapt dat het even duurde voor je het had, ik af had, ik zat zowel in verbouwingshuisje nu ongeveer af als pc crash en verder gaat het wel met million dollar bash, wel of no cash, ik rommel wel door, luctor et emergia, heel veel goede groet, hennie